Fotograficzna podróż przez Maroko

Średniowieczne miasta, Berberowie, kolonialne pozostałości i olśniewające krajobrazy. Maroko leży na kulturowym styku Europy, Afryki i świata arabskiego

Mężczyzna przysiadł na progu domu w medynie w Chefchaouen. Miasto, położone w górach Rif w północno-wschodnim Maroku, było niegdyś zamknięte dla obcokrajowców, obecnie stało się jednak jednym z popularnych celów wycieczek turystycznych.

Chefchaouen, Maroko — Popularności przydaje mu bliskość Tangeru i Ceuty – a więc łatwy dojazd dla osób przybywających do Maroka **promem** **z Europy. Podróżnych przyciąga jednak przede wszystkim jasnoniebieski kolor, którym spowita jest cała medyna w Chefchaouen.**

Dużo mniej osób przybywa do Casablanki, dość chaotycznego miasta, w którym nie ma zbyt wielu zabytków. Casablanca, jak na marokańskie miasta, jest dość młoda. Najstarsza dzielnica – Habous – jest dziełem Francuzów, którzy wznieśli ją na początku XX wieku wzorując się na medynie Fezu.

Meczet w Casablance zbudowano w 1993 roku, a jego minaret - mający 210 m wysokości -jest najwyższy na świecie. Casablanca, Maroko.

Gigantyczny minaret, będący częścią meczetu Hassana II – trzeciego co do wielkości meczetu w Afryce i pierwszego w Maroku – widoczny jest niemal z każdego miejsca w Casablance. Jako jedna z nielicznych w kraju, świątynia ta jest dostępna dla każdego – nie tylko dla wyznawców islamu.

Meczet zbudowano w 1993 r. kosztem 800 milionów dolarów. Budynek może zmieścić 25 tys. osób, a 210-metrowy minaret jest najwyższy na świecie.

O 07 0373 — Leżąca nad Atlantykiem Essaouira, choć żyje dziś głównie z turystyki, zawsze czerpała też korzyści z bliskości oceanu.

O 07 0391 — Leżąca nad Atlantykiem Essaouira, choć żyje dziś głównie z turystyki, zawsze czerpała też korzyści z bliskości oceanu.

Jeszcze dekadę temu większość obcokrajowców zapuszczająca się w uliczki medyny w Fezie, najdalej po kwadransie gubiła drogę. Turystów ratowali z opresji samozwańczy przewodnicy, oczekujący zazwyczaj za przysługę zapłaty. Dziś turystów prowadzi już sygnał GPS kreślący w telefonie mapę otoczenia. I on jednak potrafi wyprowadzić na manowce – w ciasnych uliczkach sygnał regularnie gubi bowiem zasięg.

Medyna w Fezie w Maroku otoczona jest murami ciągnącymi się przez 8 kilometrów. — Medyna w Fezie otoczona jest murami ciągnącymi się przez 8 kilometrów. W ich obrębie żyje blisko 200 tys. osób. Ponieważ medyna ma zachowany średniowieczny układ ulic, na których nie zmieści się żaden samochód, dzielnica ta jest dziś jedną z największych miejskich stref wolnych od aut na świecie.

O 07 1089 — Garbiarnia Chouarasa w Fezie działa nieprzerwanie od XI w. Proces garbowania i farbowania skór – głównie kozich i wielbłądzich – jest powtarzany od setek lat. Wciąż używa się głównie naturalnych barwników, a system pracy od średniowiecza oparty jest o zasady feudalne: członkowie gildii przekazują przywileje kolejnym pokoleniom, pracujący dla nich, słabo opłacani robotnicy uczą natomiast fachu swoje dzieci.

O 07 1052 — Garbiarnia Chouarasa w Fezie działa nieprzerwanie od XI w. Proces garbowania i farbowania skór – głównie kozich i wielbłądzich – jest powtarzany od setek lat. Wciąż używa się głównie naturalnych barwników, a system pracy od średniowiecza oparty jest o zasady feudalne: członkowie gildii przekazują przywileje kolejnym pokoleniom, pracujący dla nich, słabo opłacani robotnicy uczą natomiast fachu swoje dzieci.

Odległe od turystycznych szlaków południowe Maroko zamieszkują przede wszystkim Berberowie, rdzenny lud Sahary. Dolina Draa i jej okolice są krainą niskich prostokątnych domów o pastelowych kolorach, geometrycznych wzorach tworzących bryły drzwi, okien, progów.

Dolina Draa, na południu Maroka, to jeden z rzadziej odwiedzanych przez turystów regionów kraju.

Palmy daktylowe sprowadzili tu Arabowie, tworząc sieć oaz, pozwalających prowadzić handel i szerzyć islam. Wcześniej jednak mieszkali tu już Żydzi, pierwsi chrześcijanie, Berberowie, animiści. Południowe Maroko jest miejscem kulturowego zetknięcia się Europy, Afryki i świata arabskiego.

Droga idąca dalej na południe odbija od pustyni, by wrócić na atlantyckie wybrzeże.