Metalowe, błękitne krzesła stały się częścią tożsamości Nicei
Fot. Travel Magazine
Jak na metalową konstrukcję są zadziwiająco wygodne. Przede wszystkim jednak, większość z nich stoi w idealnych miejscach – na Wybrzeżu Anglików, promenadzie ciągnącej się niemal przez całą Niceę – lub w okolicznych punktach, ale prawie zawsze z doskonałym widokiem na morze.
Nicejskie niebieskie krzesła uliczne nie powstały z myślą o turystach. Oczywiście, może na nich przysiąść każdy, wciąż jednak korzystają z nich przede wszystkim mieszkańcy miasta. Spędzają na nich długie popołudniowe godziny lub przysiadają na moment, w drodze do pracy lub przerwie w bieganiu. Korzystają z nich, umawiając się na randki lub spędzając czas z książką – bądź dziś już częściej, telefonem – w dłoni.
Pierwsze krzesła uliczne pojawiły się w Nicei w latach 30. ubiegłego wieku, wówczas były one jednak białe i wiklinowe, a za ich używanie pobierano opłatę. Zamysł był jednak taki sam – władze miasta udostępniły je gościom i mieszkańcom, by mogli zrelaksować się i podziwiać widoki.
Nowy etap tej historii rozpoczął się już po II wojnie światowej, gdy w latach 40. Jacques Ballanger, dysponujący koncesją na rozstawianie w mieście krzeseł i leżaków, zlecił Charlesowi Tordo wyprodukowanie 800 nowych mebli. Miały być solidniejsze i bardziej praktyczne od tych stosowanych wcześniej. Tordo zaprojektował więc krzesła z metalu, o lekko obłym kształcie, ze skośnie poprowadzonymi oparciami na ręce. Od początku lat 50. do końca 70. jego zakład wyprodukował niemal 10 000 niebieskich krzeseł.
Nicea i niebieskie krzesła
Na przestrzeni lat meble przechodziły lekkie modernizacje i udoskonalenia, wciąż pozostawały jednak metalowe i niebieskie (oddając w ten sposób morskiego ducha miasta). Produkcja została wstrzymana na początku lat 70., a oryginalne krzesła albo z biegiem czasu niszczały, albo padały ofiarą kradzieży. Mieszkańcy bowiem tak je polubili, że chętnie zabierali je do własnych ogrodów lub na balkony.
W 1999 roku władze Nicei zamówiły u projektanta Jean-Michel Wilmotte’a nowe krzesła. Ich model był połączeniem kształtu opracowanego przez Tordo z kształtem pierwszych wiklinowych foteli. W efekcie powstał mebel z zaokrąglonymi podłokietnikami i głębszym siedzeniem niż w projekcie z roku 1950. Wilmotte wyprodukował dwa tysiące krzeseł. Większość z nich również padła ofiarą swojego sukcesu i została przywłaszczona przez mieszkańców na własny użytek. Te, które pozostały, przykręcono więc do chodnika.
W 2010 roku produkcją ponownie zajęły się dzieci i wnuki Charlesa Tordo, zmieniając w międzyczasie wymiary oraz niektóre materiały.
Od czerwca ubiegłego roku oryginalny projekt „niebieskich krzeseł” przeszedł do domeny publicznej. Oznacza to, że obecnie każdy może sobie wyprodukować je samodzielnie.
Krzesła w Nicei – mebel czy dzieło sztuki?
Charakterystyczne meble stały się tak ważną częścią tożsamości Nicei, że przyciągnęły w międzyczasie także uwagę artystów. W 2004 roku Armand Pierre Fernandez, znany jako Arman, stworzył instalację gromadząc kilkaset niebieskich krzeseł w Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MAMAC). W 2014 roku malarka Sabine Géraudie, która złożyła hołd nicejskiemu symbolowi tworząc rzeźbę 2D na Quai des États-Unis. To wizerunek krzesła balansującego na dwóch nogach na betonowym postumencie tuż przy nadmorskiej promenadzie.
Niedaleko rzeźby wciąż stoją zwykłe, trójwymiarowe krzesła, na których mieszkańcy Nicei siadają równie chętnie jak kilkadziesiąt lat temu.
